Once upon a time, there was an island where all the feelings lived: Happiness, Sadness, Knowledge, and all of the others, including Love. One day it was announced to the feelings that the island would sink, so all constructed boats and left. Except for Love.
Love was the only one who stayed. Love wanted to hold out until the last possible moment.
When the island had almost sunk, Love decided to ask for help.
Richness was passing by Love in a grand boat. Love said, "Richness, can you take me with you?"Richness answered, "No, I can't. There is a lot of gold and silver in my boat. There is no place here for you."
Love decided to ask Vanity who was also passing by in a beautiful vessel. "Vanity, please help me!""I can't help you, Love. You are all wet and might damage my boat," Vanity answered.
Sadness was close by so Love asked, "Sadness, let me go with you.""Oh . . . Love, I am so sad that I need to be by myself!"
Happiness passed by Love, too, but she was so happy that she did not even hear when Love called her.
Suddenly, there was a voice, "Come, Love, I will take you." It was an elder. So blessed and overjoyed, Love even forgot to ask the elder where they were going. When they arrived at dry land, the elder went her own way. Realizing how much was owed the elder,
Love asked Knowledge, another elder, "Who Helped me?""It was Time," Knowledge answered."Time?" asked Love. "But why did Time help me?"Knowledge smiled with deep wisdom and answered, "Because only Time is capable of understanding how valuable Love is."
Love was the only one who stayed. Love wanted to hold out until the last possible moment.
When the island had almost sunk, Love decided to ask for help.
Richness was passing by Love in a grand boat. Love said, "Richness, can you take me with you?"Richness answered, "No, I can't. There is a lot of gold and silver in my boat. There is no place here for you."
Love decided to ask Vanity who was also passing by in a beautiful vessel. "Vanity, please help me!""I can't help you, Love. You are all wet and might damage my boat," Vanity answered.
Sadness was close by so Love asked, "Sadness, let me go with you.""Oh . . . Love, I am so sad that I need to be by myself!"
Happiness passed by Love, too, but she was so happy that she did not even hear when Love called her.
Suddenly, there was a voice, "Come, Love, I will take you." It was an elder. So blessed and overjoyed, Love even forgot to ask the elder where they were going. When they arrived at dry land, the elder went her own way. Realizing how much was owed the elder,
Love asked Knowledge, another elder, "Who Helped me?""It was Time," Knowledge answered."Time?" asked Love. "But why did Time help me?"Knowledge smiled with deep wisdom and answered, "Because only Time is capable of understanding how valuable Love is."
------------------------------------------------------------------------------------------------- เวลาและความรัก
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ความรู้สึกทั้งมวล ได้อาศัยอยู่รวมกันบนเกาะแห่งหนึ่ง ประกอบด้วย ความสุข ความเศร้า ความรู้ และอื่นๆอีกมากมาย รวมทั้งความรักด้วย
วันหนึ่ง มีประกาศว่า เกาะแห่งนี้กำลังจะจมลง ความรู้สึกทั้งหมดจึงพากันลงเรือจากไป เว้นแต่ 'ความรัก'
มีเพียง 'ความรัก' เท่านั้นที่อยู่ต่อ 'ความรัก' ต้องการจะยืนหยัดอยู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
เมื่อเกาะใกล้จะจมเต็มที 'ความรัก' จึงตัดสินใจร้องขอความช่วยเหลือ
'ความรวย' ที่กำลังแล่นเรือลำใหญ่ โอ่อ่าหรูหรา ผ่าน'ความรัก' ไปอย่างไม่แยแส 'ความรัก' จึงพูดขึ้นว่า
"ความรวย เธอจะพาฉันไปด้วยได้ไหม"
'ความรวย' ตอบกลับมาว่า "ไม่ได้หรอก เรือของฉันมีทั้งทองคำ และเงินมากมายแล้ว มันไม่มีที่พอสำหรับเธอหรอก"
'ความรัก' จึงตัดสินใจถาม 'ความหยิ่งยะโส' ที่กำลังแล่นเรือเดินสมุทรที่สวยงามลำใหญ่ผ่านมาพอดี
"ความหยิ่งยะโส กรุณาช่วยฉันด้วย"
"ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอก 'ความรัก' เธอตัวเปียกไปหมด และเธอจะทำเรือฉันเสียหาย" 'ความหยิ่งยะโส' ตอบกลับมา
'ความเสียใจ' ที่กำลังแล่นเรืออยู่ใกล้แค่เอื้อมนั้น ความรักจึงถามไปอีกว่า
"ความเสียใจ ให้ฉันไปกับเธอด้วยนะ"
"โอ้ ความรัก ฉันเสียใจนะ ที่ฉันต้องการ ก็เพียงตัวฉันเท่านั้น"
'ความสุข' แล่นเรือผ่านมาที่'ความรัก'เช่นกัน แต่เธอมีความสุขมากเหลือเกินจนไม่ได้ยินเสียง 'ความรัก' ร้องเรียก
ทันใดนั้นเอง เสียงหนึ่งดังขึ้น
"ทางนี้ ความรัก ฉันจะรับเธอขึ้นมาเอง"
มันเป็นเสียงของ 'ผู้อาวุโส' ท่านหนึ่ง ช่างโชคดี และน่ายินดีอะไรเช่นนี้ 'ความรัก' ลืมถาม 'ผู้อาวุโส' กระทั่งพวกเขากำลังจะไปที่ไหน
เมื่อเรือถึงแผ่นดิน 'ผู้อาวุโส' ก็จากไปตามทางของท่าน 'ความรัก' รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณของท่านเหลือเกิน
'ความรัก' จึงถาม 'ความรู้' ที่เป็น 'ผู้อาวุโส' อีกคนหนึ่งว่า
"ใครช่วยฉันไว้คะ"
"เวลาจ๊ะ" ความรู้ตอบ
"เวลา?" ความรักถามอย่างสงสัย
"แล้วทำไมเวลาถึงช่วยฉันล่ะคะ"
ความรู้ยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วตอบว่า
"ก็เพราะมีแค่ 'เวลา' เท่านั้น ที่จะสามารถเข้าใจว่า'ความรัก' มีค่าแค่ไหน"
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ความรู้สึกทั้งมวล ได้อาศัยอยู่รวมกันบนเกาะแห่งหนึ่ง ประกอบด้วย ความสุข ความเศร้า ความรู้ และอื่นๆอีกมากมาย รวมทั้งความรักด้วย
วันหนึ่ง มีประกาศว่า เกาะแห่งนี้กำลังจะจมลง ความรู้สึกทั้งหมดจึงพากันลงเรือจากไป เว้นแต่ 'ความรัก'
มีเพียง 'ความรัก' เท่านั้นที่อยู่ต่อ 'ความรัก' ต้องการจะยืนหยัดอยู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
เมื่อเกาะใกล้จะจมเต็มที 'ความรัก' จึงตัดสินใจร้องขอความช่วยเหลือ
'ความรวย' ที่กำลังแล่นเรือลำใหญ่ โอ่อ่าหรูหรา ผ่าน'ความรัก' ไปอย่างไม่แยแส 'ความรัก' จึงพูดขึ้นว่า
"ความรวย เธอจะพาฉันไปด้วยได้ไหม"
'ความรวย' ตอบกลับมาว่า "ไม่ได้หรอก เรือของฉันมีทั้งทองคำ และเงินมากมายแล้ว มันไม่มีที่พอสำหรับเธอหรอก"
'ความรัก' จึงตัดสินใจถาม 'ความหยิ่งยะโส' ที่กำลังแล่นเรือเดินสมุทรที่สวยงามลำใหญ่ผ่านมาพอดี
"ความหยิ่งยะโส กรุณาช่วยฉันด้วย"
"ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอก 'ความรัก' เธอตัวเปียกไปหมด และเธอจะทำเรือฉันเสียหาย" 'ความหยิ่งยะโส' ตอบกลับมา
'ความเสียใจ' ที่กำลังแล่นเรืออยู่ใกล้แค่เอื้อมนั้น ความรักจึงถามไปอีกว่า
"ความเสียใจ ให้ฉันไปกับเธอด้วยนะ"
"โอ้ ความรัก ฉันเสียใจนะ ที่ฉันต้องการ ก็เพียงตัวฉันเท่านั้น"
'ความสุข' แล่นเรือผ่านมาที่'ความรัก'เช่นกัน แต่เธอมีความสุขมากเหลือเกินจนไม่ได้ยินเสียง 'ความรัก' ร้องเรียก
ทันใดนั้นเอง เสียงหนึ่งดังขึ้น
"ทางนี้ ความรัก ฉันจะรับเธอขึ้นมาเอง"
มันเป็นเสียงของ 'ผู้อาวุโส' ท่านหนึ่ง ช่างโชคดี และน่ายินดีอะไรเช่นนี้ 'ความรัก' ลืมถาม 'ผู้อาวุโส' กระทั่งพวกเขากำลังจะไปที่ไหน
เมื่อเรือถึงแผ่นดิน 'ผู้อาวุโส' ก็จากไปตามทางของท่าน 'ความรัก' รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณของท่านเหลือเกิน
'ความรัก' จึงถาม 'ความรู้' ที่เป็น 'ผู้อาวุโส' อีกคนหนึ่งว่า
"ใครช่วยฉันไว้คะ"
"เวลาจ๊ะ" ความรู้ตอบ
"เวลา?" ความรักถามอย่างสงสัย
"แล้วทำไมเวลาถึงช่วยฉันล่ะคะ"
ความรู้ยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วตอบว่า
"ก็เพราะมีแค่ 'เวลา' เท่านั้น ที่จะสามารถเข้าใจว่า'ความรัก' มีค่าแค่ไหน"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น